martes, 15 de diciembre de 2009

Siempre vamos de la mano, mi niño, no lo olvides

Tengo un consejo práctico y muy útil que daros... Diálogo con vuestros hijos.

Xavi tiene casi 2 años y medio. Creo que desde pequeñito le hablo mucho, le escucho... Diría incluso que estamos bastante "sintonizados". No solo me refiero con "diálogo" al lenguaje verbal, también refiero a todos aquellos procedimientos posibles de comunicación, como el lenguaje corporal y la atención en general.

Todavía no se desenvuelve perfectamente con el lenguaje, aunque últimamente ha hecho unos progresos indescriptibles, de manera que casi diría que es capaz de explicarte con detalle cosas que ni te imaginas. Solo hace falta un poquito de tiempo y ganas de querer entenderle (porque a veces hay palabras que cuestan jajajaa), para que se piense su respuesta y te construya una frase más o menos elaborada. A veces no entiendo una palabra y me la repite sin cesar. Qué paciencia tienen con nosotros, en serio!

Pues ayer le pregunté qué tal había ido el patio en el "cole" (en este caso guardería). Y me dijo algo así como que no había salido al patio, que los otros nenes sí, pero a él le había dado sueño, y se había puesto triste. Curiosamente sabe distinguir entre "estar contento" y "estar triste" pues es de las últimas cosas que le he ido explicando en casa a través de los libros. Hasta ahora "estar triste" era "tener sueño" tal y como él lo expresaba.

Tal cosa me ha sorprendido... pero no he conseguido que me explicara porqué "tenía sueño" a la hora del patio. Total, que hoy la profesora justamente lo ha comentado. Que ayer y hoy no le apetecía mucho a Xavi salir al patio. Curiosamente llevaba dos semanas sin ir a la guardería, y tal vez el motivo sea la re-adaptación al entorno.

En parte me he sentido bien, de saber que me informan rigurosamente de todo. Nos han dicho que se relaciona bien con los otros niños, que es sociable en la escuela... Prueba de ello es que le gusta ir al cole, se queda muy contento y cuando van los abuelos a buscarlo a veces hasta se quiere quedar un ratito más. Le he preguntado también por sus compañeros y parece tener una visión positiva sobre ellos. Yo más bien sospecho que tal vez se sienta más seguro en un ambiente más limitado como la clase, que en un patio tan espacioso, a cielo descubierto y menos "controlado".

Cuando aún estaban haciendo adaptación, durante las primeras semanas, nos explicaban las profesoras (que curiosamente son todas mujeres) que querían hacer una visita (o casi diría yo excursión jajaaa) con los niños a la clase contígua. Curiosamente, salir de clase para atravesar un pasillo de apenas dos metros, a nuestros niños les producía angustia, inseguridad y a veces pánico, de forma que hasta pasadas muchas semanas, era algo impensable. La conclusión sería que dos metros en el pensamiento de un niño se convierte en un abismo.

Me resultó bastante curioso el ejemplo y no sé, creo que este tipo de apreciaciones dan mucho que pensar.Tenemos que saber que para los niños cualquier pequeño acontecimiento puede convertirse en un reto, un miedo. Tratar de que expresen ese malestar, esos temores, para tratar de erradicarlos o ayudarles a superar esos "grandes" obstáculos, es entre tantas cosas, también nuestra misión.

Porque a veces es importante hacer el ejercicio mental de tratar de ponerse en la piel de un niño e imaginar (intentar imaginar) cuál es su visión subjetiva sobre el mundo que le rodea en general. No sé... pensemos, simplemente pensemos, indaguemos, busquemos dentro de sus almas de niño cuáles son sus interrogantes, diferentes para cada niño. Es el primer paso para encontrar las respuestas adecuadas, la motivación y seguridad que ellos necesitan. Y si ciertamente no están preparados para afrontar un tema, se puede dar marcha atrás, por qué no? (por ejemplo y aunque no lo digan las malas lenguas, a un niño se le puede volver a poner el pañal)

Ellos lo están deseando, que les ayudes. Y yo, que no sé nada de niños, de algo estoy convencida: Ellos sufren mucho más de lo que te imaginas. Y ciertamente, en algunas situaciones, no puedo (ni quiero) imaginar cuánto.

En lo que a Xavier se refiere, no sé si encontraré respuestas inmediatas al dilema “patio”. Lo importante es que de momento he localizado un nuevo “tengo sueño, mamá”. Por qué he puesto este título al post? porque es lo primero que me sale de dentro. Lo demás, en ello estamos.

Y para acabar...

A modo de anécdota os contaré que un día un familiar se encontró con que su hijo (de unos 3-4 años) cada tarde decía que estaba triste, aunque no lo parecía. Preguntó a los profesores y le comentaron que justamente estaban enseñándoles los sentimientos en clase. De forma que en este caso, el niño parecía no sentirse como decía, más bien se trataba de una "vaga" imitación de lo que hacían en la escuela. En cuanto cambiaron de "asignatura", al niño se le pasó la "tristeza" :P

Sólo es una anécdota, recordad que los niños NUNCA mienten. Y que cualquier comentario hay que tomarlo SIEMPRE totalmente en serio.

lunes, 14 de diciembre de 2009

Mamá elefante.

Una madre lo sabe. Sabe exactamente lo que necesita su bebé. Se la da, y si su hijo no respira, le devuelve otra vez la vida. No hay nada comparable. Se me ha encogido el corazón de la emoción. Así son... y seguramente así somos... por increíble que parezca.

http://www.dumpert.nl/mediabase/656611/d1dfcfee/live_olifant_geboorte_tv.html

Como un milagro que renace del instinto materno... tan perfecto, naturalmente.

domingo, 13 de diciembre de 2009

A veces me siento así... Así, como ahora. Y entonces pienso que me conozco poco. A todos nos pasa alguna vez, supongo. Que nos sentimos diferente persona mientras dudamos si tal vez siempre somos así. Gran elocuencia la que se hace evidente. No hay nada de malo, no está bien, ni está mal... Ni mejor, ni peor, ni más ni menos.

Cada vez que empiezo un post lo hago sin saber ciertamente de qué acabaré hablando. Seguramente sé como empieza pero no como acaba, porque a veces hasta soy un poco impredecible. No sé. Es como si yo simplemente fuera "escribiendo con voz baja, la letra pequeña de mi pensamiento" Qué más da el orden de las cosas, si escribes o piensas! Si puedes cantar una letra, también deberías poder escribir una voz. O no?

Pues a veces me pasa. Sí, a mí también. Pero me cuesta, por qué no? Sentirme así con o sin explicación. Y sin embargo es cuando me siento más cerca de todo. Como quien está fuera de vacaciones y un día vuelve a abrir la puerta de su casa. Y si resulta que en ese preciso momento te das cuenta de que, en realidad, nunca te has ido? Todo sigue igual, por tanto, parece que fue ayer, o hace una hora, o hace apenas un momento... que abriste la misma puerta.

Somos así. Llenos de imperfecciones y finitos en el tiempo. Pero a veces perdemos un poco el hilo y nos sentimos frustrados. He visto alguna vez p.e. una marca de coche que dota a una máquina de personalidad propia, incluso humana... Buena elección siempre y cuando no se diga en el anuncio, que dejará de ser segura y estable, en algún momento... Ahora me río, en serio. Me ha hecho gracia el ejemplo del coche. Y he pensado que si yo fuera tú, dejaría de leer esta chorrada.

Bueno no sé. Creo que en el fondo siempre estoy de buen humor. A todo el mundo le digo que es así como me levanto. Aunque nunca sé cómo me acostaré. Y no hay nada de malo, no está bien, ni está mal... Ni mejor, ni peor, ni más ni menos. A veces, solo a veces, son cosas que pasan, verdad?

lunes, 30 de noviembre de 2009

Convulsiones febriles

El viernes tuvimos un buen susto. Xavier sufrió lo que llaman "convulsiones febriles" por picos de fiebre durante una otitis. Se subió a más de 40 y entró en "shock". Para cuando llegó el personal sanitario ya se había recuperado y nos recomendaron dejarlo desnudito con paños de agua tibia en el cuerpo.

Supongo que son cosas que pueden pasar, y pasan, ahora lo sabemos. Así que no está de menos revisar información al respecto:

http://www.aeped.es/infofamilia/temas/convfebril.htm

Pasarse el susto no sé si pasa. Tenemos un nudo en el estómago que todavía aprieta con fuerza. Xavier ya está muy bien y por suerte no ha sido nada. Eso es lo REALMENTE importante ahora, que al "nene" (como así tb lo llamamos en casa) se le cure la 'dichosa' otitis y podamos pasar página. Con más miedos y tragando saliva... pero pasar página.

jueves, 26 de noviembre de 2009

No saben hablar ni expresarse.

Siempre me ha sorprendido lo fácil que es echarle la culpa de cualquier cosa a un niño. Es curioso, que desde tan temprana edad ya tengan que soportar el peso de la culpabilidad que señala con el dedo sin dar lugar a dudas. A veces les culpamos de cosas sin importancia, otras de cuestiones que ni los adultos sabríamos sobrellevar con dignidad. Entonces, qué esperas de un niño? qué es de la autoestima del niño que crece pensando que es un ‘villano’, por equivocación y por falta de defensa propia en un juicio sin tregua.

Porque se puede responsabilizar de cualquier cosa al niño porque no sepa hablar ni expresarse bien todavía. Qué más da si para cuando pueda defenderse seguramente ya se le habrá olvidado todo. Así que hoy... mira! vamos a echarle la culpa al niño que está jugando y no se entera de nada. Incluso vamos a responsabilizarle de nuestros errores, de nuestra falta de tiempo, de nuestro día a día. Que no está de menos descargar nuestros problemas sobre sus pequeñas espaldas... Total, solo es un niño. Un pequeño diablo. Además, vamos a decírselo a todo el mundo! Que todos sepan la pena que tenemos por pasar este mal trago. Tenemos un niño nervioso, hiperactivo, que no hace caso... Y nos ha tocado!

Demasiados niños nerviosos, trastornados, demasiada hiperactividad... por ahí vagando en el mundo que llamamos "desarrollado". Eso me pregunto a veces. Si acaso no son demasiados nombres para reflejar un mismo perfil, el del niño incomprendido. Sin ser todos los que son, ni todos los que estan, ni todos los que se diagnostican, solo faltaría. Pero dejando rastro y dando de qué hablar a muchos padres casi más que la gripe A.

Dejémosnos de hipocresía. De hablar de lo bien que les va a los niños las guarderías, de la desintoxicación familiar para que aprendan a ser independientes, de criticar el colecho y la lactancia materna exclusiva.... Y es que cuando se critican estas cosas parece que algo cambia otra vez, ya nos empezamos a sentir otra vez todos mejor, todos los padres liberados de tanta angustia y responsabilidad. Y así seguimos buscando excusas, para poder decir que lo que hacemos al final siempre lo hacemos por ellos, seamos conscientes o no, de que quizás alguna vez lo hacemos solo por nosotros mismos.

Una vez un padre reñía a un niño por no dar besos en una despedida Una de las cosas buenas que tienen los niños es la sinceridad. Aquella que los adultos disfrazamos de buena educación, por no llamarlo hipocresía. "La buena educación" le llaman y a veces, hasta me da la risa.

Que pena que si miras a un niño mientras le riñen, le echan la culpa de algo, le enseñan a decir mentiras, le corrigen lo indefendible,.. él escucha, mira, se confunde y no dice nada. El silencio que otorga y que les cae como una ducha fría. Pobres pequeños diablos.

jueves, 19 de noviembre de 2009

Un voluntario.

El otro día no tuve tiempo. Aquí os pongo un fragmento del libro "El caballo de Miguel".

'En una ocasión, un voluntario joven, que todavía no tenía mucha experiencia, habiendo bajado emocionado de una habitación, me dijo que había hecho un gran descubrimiento, me dijo que había descubierto que el sufrimiento es muy sencillo. Le pedí que me explicara qué significaba esta afirmación y qué le había llevado a descubrirla. Me confesó que en los primeros días de su voluntariado se había marchado del hospital algo defraudado y con el interrogante de si realmente merecía la pena lo que estaba haciendo. Al tomar la decisión de hacerse voluntario y pensar en todo el sufrimiento que se encierra tras las paredes del hospital, siempre había pensado en personas tristes, en tragedias y dramas, y el hecho d eencontrarse con niños jugando, con madres sonrientes, con profesionales alegres, le llevó a pensar que ahí no había sufrimiento. En ese día, en la habitación de un niño que jugaba alegremente con él, una madre sonriente le explicó cuál era su situación en realidad, y le dijo lo que significaba para ellos nuestra presencia, pues no había nada que pudiese darle mayor consuelo y fortaleza que descubrir que le importaba a alguien lo que les estaba pasando.

Este voluntario había llegado al conocimiento más importante: casi siempre el sufrimiento está dentro de nosotros, de forma invisible e imperceptible a quien se nos acerca de forma superficial. Es cierto que hay momentos dramáticos en los que no podemos contener la expresión, a veces explosiva, de nuestros miedos y angustias. Pero estos son momentos puntuales, y no siempre tienen una continuidad de verdadero sufrimiento en el tiempo. El verdadero sufrimiento es sencillo, sutil, interior, y va a cambiar por completo nuestra forma de relacionarnos y de experimentar la vida en todas sus facetas.'

martes, 17 de noviembre de 2009

El otro día mientras leía.

Me estoy leyendo un libro muy bonito. Tanto, que el otro día casi lloraba en el autobús de camino a casa. No pasa nada por leer a veces cosas así. Es como acariciar el efímero sentido de la vida. No me avergüenza llorar, es humano. Tan humano que en nuestro proceso de 'reconversión' hacia la 'mejora humana' muchas veces lo olvidamos. Quien dice que el ser perfecto es el que sabe controlar las emociones. Es justo lo que nos diferencia de una máquina... Máquina, tú te lo pierdes, que no sabes llorar!

El hecho es que leía unas palabras que me hacían sentir identificada en cierta manera. Me sentí tan cerca de esa lectura que llegué a sentir que quien lo había escrito era yo. A veces, la vida nos vuelve a dar una lección. Encontrarte de frente otra vez con tu propio yo. Aquel que se oculta pero que late dentro de tí deseando una nueva oportunidad. Sí, así era yo. Y me enfrentaba a mis propios miedos el otro día mientras leía. Y así es como también soy ahora. Con mis valores, mis prioridades y mis locuras también.

Miles de veces he tratado de buscar sentido a la existencia. Nada cercano a lo material, basado en lo minimalista, aquello que se extrae de lo esencial. Algunos objetivos cumplidos, otros por cumplir, otros conocidos, otros que no. Creo que dos veces he encontrado el camino, y más veces me perdí. Y si ahora voy en la dirección correcta? Quién sabe si un día te encuentro y te tiendo la mano. Si te enseño lo poco que sé y te contagio de ese sentimiento tan mío.

Hay muchas personas que sienten lo mismo y están hechas de ese 'extraño' material. No depende de la raza, ni la religión, ni el estatus social. Es lo que nos diferencia a todos. Querer demostrar que la vida son tan solo pequeños trocitos de vida y nada más. Que mientras van pasando los días, el tic tac de tu reloj biológico hace tic tac. Y que solo lo que dejamos en lo demás es lo que perdurará para siempre.

Parece increíble verdad? pero cuanto más generosa he sido en la vida, más he recibido. Es como una droga 'buena' que cura por dentro! Vale la pena probar, no crees? A ser valioso para uno mismo y para los demás, en algún momento. Por si así encontramos el camino, en la necesidad de ayudar y ayudarte de alguna manera. Y es que nunca supe quién ayuda más a quién en estos casos.

Y todo esto lo digo yo que no soy ni la mitad de lo que me hubiera gustado haber sido. Yo que no soy nadie. Que me hundo y me levanto, me enfado y me arrepiento. Mírame. Con mis cotidianas limitaciones. Ya ves. Yo que soy lo que soy. En mi justa medida. Yo… que el otro día mientras leía casi lloro en el autobús.

'El caballo de Miguel' se llama el libro. Y lo encontré por casualidad.

Artículo relacionado:
http://www.plataformaeditorial.com/cont/prensa/docs/lavanguardia-24noviembre-elcaballo.pdf

miércoles, 4 de noviembre de 2009

Un enanito en casa

Esta mañana le hemos despertado como cada mañana para ir a la guardería. En mi opinión siempre es demasiado pronto... Para ir a la guardería... y para madrugar también. Ha salido solo descalcito hacia el comedor. Es la primera vez que lo hace y he pensado: mírale, ya es un hombrecito!!!!

No puedo evitar tener esa sensación de que el tiempo pasa más rápido de lo que me gustaría. Es como sentir que cada minuto a su lado es único e irrepetible... Y en parte, eso es lo que hace cada instante más valioso. Tengo un pequeño enanito en casa que me deja regalos todos los días… Conoces a alguien así?

Me dan pena los padres que no se paran a disfrutar de los momentos diarios con sus hijos. Que no piensan en esas pequeñas cosas que tanto ellos como sus hijos necesitan. El agobio, el trabajo, el estrés... Y todo eso para qué? Solo un hijo es aquel ser mágico, único e irremplazable, capaz de recordarte a diario que eres imprescindiblemente imprescindible. Valga la redundancia y sin exageraciones. El único que no te venderá al vecino por reestructuración de personal.

A veces pienso demasiado y en parte, creo que eso me da un valor añadido. No sé qué es la vida si uno, para empezar, no sabe escucharse a si mismo. Cuándo fue la última vez que has sentido como una caricia es tan perfecta que hace daño. Que un vaso de agua es más vital y poderoso cuando está en la habitación de un niño. Que el frío es más gélido y agresivo cuando roza la cálida piel de un bebé. Sensaciones nuevas que descubres mientras sientes que nunca te has sentido así, tan vulnerable.

Últimamente decimos que Xavi ha nacido para Casteller, o más bien para "enxaneta" porque se le puede ver trepar por tus piernas, tu espalda, en cualquier momento. Todo él es increíble: Subir por todas partes... como si le fuera la vida en ello...

A veces lo recuerdo. Otras veces lo pienso y asumo, que sí, que a veces me olvido de cosas. No siempre consigo recordar aquel momento en que hizo algo por primera vez. Y me contengo la impotencia: Mi niño está creciendo y nunca tuve buena memoria. Es el precio que paga la exigencia.

Qué hacer para que el reloj no siga avanzando a esa velocidad de vértigo? Tú no la notas a veces? Es como vivir acelerando, vivir intensamente... pero también a veces y como a mí… no te da miedo?

domingo, 1 de noviembre de 2009

Palabra fuerte y estridente.


"mala!" me ha dicho "mala" otra vez... Por qué "mala"? "Mala" debe ser como algo malo, algo que no quieres porque es malo. Suena mal "maaala" Suena fuerte y estridente, nada bueno seguro! Y Yo soy así? debe ser como la vez que se me cayó la primera galleta sobre la alfombra ... me llamaron maaala y desobediente. Ahora las agarro con tanta fuerza que se deshacen en mis manos... Y también me llaman "malaaaa"... mala y egoísta ... Pero suena diferente! Sí! Será por eso! por eso que soy mala, que se me deshacen las galletas en las manos. Ya no sé cómo cogerlas para no manchar la alfombra! Pero "maaala"es como algo que no quieres porque es malo. Como cuando cojo otra galleta y sigo practicando. Otra vez el mismo grito de "niña mala y consentida". Mala debe ser porque no aprendo. Sí! porque soy torpe con las galletas! y desobediente y egoísta y consentida, como algo malo que no quieres porque es malo. Así soy yo mamá? Y aún así me quieres? No sé… cada vez estoy más triste... debe ser normal cuando eres mala... Pero mamá no es mala y también está triste. Sabes? Voy a cambiar mamá! Para que estés contenta! A mi me gustan pero... mañana dejo de comer galletas.

Y esa niña pensó demasiado. Como hacen los niños. Tratando de encontrar un sentido racional al acto irracional de unos padres.

miércoles, 14 de octubre de 2009

El pasado fin de semana...

Escapada a la montaña:

Y mural de otoño:

martes, 6 de octubre de 2009

La parte que no entiendo.

Una fuerza descomunal me bombea por dentro... Tengo dos cosas indispensables: un corazón y un hijo. Lo primero me da la vida, lo segundo me la multiplica. Creo que de alguna forma nací para verle nacer, y en su nacimiento, volví a nacer otra vez. Parece que tiene algo especial que nos invade a todos con su fuerza. Es un alma libre con alma de niño, una mirada atenta tras la mirada atenta de un niño. A veces parece más adulto y me digo que sabe mucho más de lo que dice... Y no me dice nada. Y me lo dice todo. Y vuelvo a creer en el futuro y me pregunto qué ideas tendrá guardadas para el futuro en su pequeño cuerpo de niño... Con cara de ángel y ojos grandes, descubre la vida sin preguntarse qué es el tiempo. Y me ayuda, sin saberlo, a pasar las horas del reloj feliz de la vida. Cada día... cuando le veo, es como ver a un adulto sincero y risueño con cara de niño y un peluche en los brazos. Hay una parte que no entiendo desde mi mente contaminada de adulto: dónde están sus defectos?

lunes, 5 de octubre de 2009

Yo pá ser feliz quiero un camión.


Lo siento, pero es que me ha hecho mucha gracia. Hoy he llegado muy tarde al trabajo (no, eso no es lo que me ha hecho gracia precisamente jajaa) Veréis, salía de casa con el coche y una caravana increíble por la ciudad. Voy tirando voy tirando chino chano...
Llego al punto "causante" de tanto "paro general" (y no me refiero al paro por desempleo, que ciertamente es un problema mucho mayor) Y allí había un camión averíado en medio de la calle y cómo no! ese camionero con su ímpetu y ganas de dirigir el tráfico jajajaa
Lo siento me ha hecho gracia ver cómo el hombre paraba el tráfico en un sentido, para darnos paso a los del carril contrario jajaa Y así hasta que ha llegado la guardia urbana con cara de "señor, qué está pasando???." jajaaa Y mientras éstos aparcaban, sacaban sus conos, señalización... y se ponían manos a la obra (con mucha parsimonia claro que sí), el camionero seguía dándonos paso a su antojo ante los ojos estupefactos de los policías! jajajaa Más tarde (yo seguía la situación con interés) le han debido decir que se metiera en su camión pues la "ley y el orden" ya se disponían a actuar.
Bueno, es la cara divertida de mi mañana caravanera! Gracias sr Camionero, si nadie se lo ha dicho, que cuando es necesario uno hace lo que cree que tiene que hacer! Eso es!Y viva su camión! y que se lo reparen pronto...

lunes, 28 de septiembre de 2009

El movimiento racional hacia una conducta positiva

Mi teoría la llamaré “el movimiento racional hacia una conducta positiva”. jajaaa Por qué este nombre? porque casi podríamos encontrarlo en un libro de filosofía de bachillerato y hasta pensaríamos que la creó alguien importante. Vale! también porque este nombre describe de alguna manera mi forma tan subjetiva de ver a las personas en su totalidad. Sabéis? es una teoría tan criticable que por eso la expongo, para que de alguna manera alguien pueda convencerme de lo contrario, que seguro que es más que posible... ;-)

Pues la teoría se basa en una idea principal que podría ser algo así como lo siguiente: "por defecto, el ser humano es bueno" Seguro que ya te ha venido a la mente un buen ejemplo de persona que por defecto no lo es. jajaja Vale! otra conclusión que podría expresar esta nueva teoría es que el ser humano no es malo porque sí, porque quiera serlo, sino por, tal vez, los errores del pasado y la falta de buenos ejemplos positivos en las vidas de algunas personas.

Venga vaaaa! Ten fe! jajajaa Si sigues pensando en esa persona me chafarás la teoría jajajaaa
Vale, no sabemos si siempre o solo a veces... pero es posible que tus malas experiencias pasadas te hagan percibir un mundo injusto en el cual trates de sobrevivir a toda costa. De forma que sin darte cuenta estés dando continuidad (con tu forma de afrontar la vida) a esa indeseable “mala leche” generalizada.

Existen por ejemplo personas que siempre son víctimas de la sociedad! y todo les pasa a ellas! y claro, por qué siempre a ellas?. Conocí hace poco un caso en particular de alguien que pensaba que todo el mundo le trataba mal. Tras meses de observación (osea me bastó un solo día jajaaa) concluí que su trato a los demás no era precisamente correcto de forma que se podía aplicar el cuento de que "de lo que se siembra, se recoje bonita!" Pero, perdón… mi teoría no es esa jajajaaa mi teoría dice que hay que ayudar a estas personas a encontrar el movimiento racional hacia su conducta positiva.

De forma que empecé por explicarle solo una parte de mi teoría (no podía expresarla toda porque si no este post no sería tan novedoso y alguien ya se habría hecho rico a costa de mis ideas) jajajaaa Y aún así continuó siendo mala persona... jajajaa O no le gustó mi teoría, o sencillamente tampoco sabía escuchar (no era sorda, creo...). Así que otro punto en mi contra. Ves? ya tienes dos buenos ejemplos para criticar mi idea: la persona que tú estabas pensando y mi intento de cambio en la persona equivocada jajajaaa Para una vez que lo intento y me encuentro con tal personaje! jajaaaaa

Bueno sea como sea, un día lo veréis escrito en un libro de filosofía "el movimiento racional hacia una conducta positiva"Y en letras mayúsculas. Y pensaréis "qué grande! La mami de xavier"... Entonces me buscaréis en internet para ver si las cosas me van iendo mejor y encontraréis un post de "es un ultrajeeee!" Y contaré cómo el último intento de convertir a alguien en buena persona me salió otra vez rana... pero esta vez fue peor que la anterior pues quise demostrar tanto, que le expliqué toda mi teoría completa. Entonces buscaréis otra vez en el libro de filosofía de bachillerato... y veréis a pie de página tras toda mi ideología una firma: "octubre del 2020, el papi de mateo" jajajaaaa

Aún después de eso, la mami de Xavier seguirá creyendo que el ser humano por defecto es bueno y buscará nuevas pruebas, nuevas oportunidades de encontrar la bondad en el ser humano, eso sí, esta última vez con más dudas :P

jajaja como véis todo este post ha sido una ironía. Es cierto que creo en algunas cosas. Pero mejor me las reservo, y supongo que adivinaréis por qué jajajaaa

viernes, 25 de septiembre de 2009

Noche mágica.

El otro día alguien del trabajo me decía que no quería tener niños. “por qué?” le pregunté, “por las noches sin dormir por ejemplo” y me reí. “sabes? yo pensaba como tú?” le dije “y por qué has tenido hijos?” “La pregunta del millón” pensé… “porque hay que vivirlo para saber lo que es”…

A veces me sorprendo a mí misma describiendo lo maravilloso que es tener hijos a personas que me miran con incredulidad. Me emociono demasiado y les recuerdo que yo pensaba como ellos… Sí, es extraño porque tú lo explicas con muchas ganas y ves que el otro se queda pensando “si… ya…”. La mejor parte viene cuando dices aquello de que “compensa” y si ya entras en detalles se quedan realmente alucinados “y eso dices que compensa?” jajajaaa

Esta noche Xavier y yo leimos un cuento, lo habitual antes de irnos a dormir. Luego pidió otro cuento y señaló el de las pegatinas. Hemos jugado a colocar las pegatinas redondas de color sobre los dibujos con redondas de color y así agotamos nuestro último rato de antes de ir a dormir… Luego se ha subido a su cama y me ha pedido me acueste a su lado. Me he tumbado, se ha tumbado acurrucado mirándome. Ha cerrado los ojos, los ha abierto, me ha visto a unos centímetros de su carita, me ha sonreido, tan simpático que casi me da la risa… y finalmente me ha dado la espalda para caer rendido.

He renunciado a muchas cosas si! Al gimnasio, a las tardes de domingo en el sofá, a mucha vida social y así te seguiría contando un montón de cosas. Pero lo he hecho con ganas. Dime, si me conoces y me puedes mirar a los ojos directamente, no hace falta que te cuente que esta noche otra vez casi lloro de la emoción, acaso no ves en mis ojos lo que no hace falta que te cuente? Llámalo como quieras: felicidad, plenitud… A mí me gusta llamarlo “paz interior”.

miércoles, 15 de julio de 2009

La desgracia es caprichosa.

La notícia la escuché mientras daba de cenar a Xavier. Me parecía incomprensible. Casi sin hablar, con los ojos apunto de estallar y la mente pensando en ese bebé, en ese padre, en esa madre ya muerta también. No sé, la desgracia es caprichosa a veces, por qué tanto dolor, es posible superarlo? Lo pienso y sigo sintiendo ese escalofrío incomparable al de un padre que recibe la noticia. El discurso está servido, hablarán de un error, tal vez de dos, pero eso poco consuela a las puertas de otro funeral. No puedo evitar sentir que ya no sé qué siento cuando una vez más se pierde la esperanza. No sé cómo se puede vivir con eso o si se puede, al menos. No encuentro respuestas ni las preguntas adecuadas, no pienso ahora en los responsables. Pienso en cómo digerir la noticia y en si algún día lograremos un mundo más justo. No encuentro las palabras, solo me repito “No puede ser”… Y en la televisión ese padre… “No puede ser” me repito.

jueves, 25 de junio de 2009

Un sistema inmune.

Estoy creando un sistema inmune a los viajes conyugales. Te ayuda a no pensar demasiado. A no estresarte con el día a día, aunque estés sola. Desactiva las emociones y reactiva tu autonomía.

Y he pensado también en patentarlo. Pero el sistema tiene un problema... y es que, como todos los sistemas... a veces falla.

miércoles, 24 de junio de 2009

Sant Joan

Para Sant Joan, una buena coca!!!
Espero que os guste porque la he hecho yo :-)

martes, 23 de junio de 2009

Descanso a la sombra.

Ayer pasamos la tarde en el parque, como hacemos casi diariamente durante estos días de buen tiempo. El calor era aplastante... La mayoría de padres estaban sentados en los bancos que da la sombra y desde allí observaban a sus hijos. Yo no me podía permitir ese lujo (realmente hacía mucha calor) por varios motivos: 1. Xavier todavía es muy peque como para no acompañarlo al tobogán 2. Si no voy con él, Xavier viene a cogerme de la mano y pedirme que lo acompañe de forma inmediata. De hecho, si lo pienso un poco más, no sé dónde está el lujo realmente, si en disfrutar de la sombra, o disfrutar que tu hijo disfrute contigo.

A veces es cierto que un momento de tranquilidad lo necesitamos todos, pero a largo plazo suelo observar cómo el "descanso a la sombra" reiterado de muchos padres puede llegar a convertirse en monotonía, indiferencia y poca predisposición a estar por ellos, sus hijos. Es como parte del proceso acelerado de independencia, que muchos padres anhelan y por tanto fuerzan. Yo personal y sinceramente no tengo ninguna prisa...

Sí, también muchas veces me he preguntado aquello de "y si pudiera estar tranquila un rato sin el reclamo de Xavier" "y si se estreteniera tranquilo con esos niños..." Pero sus juegos, sus ganas de estar conmigo siempre compensan! Y es que muchas noches echo de menos que Xavier se duerma otra vez en bracitos como cuando era un bebé, así que, quién me dice a mí qué no echaré de menos mañana?

Carpe diem! que el tiempo pasa volandoooo!

lunes, 15 de junio de 2009

Exámen de mamás.


Recibí este email de Mónica y me hizo gracia. Aquí os lo copio:


Estaba paseando con mi hija de 4 años cuando recogió algo del suelo, acercándoselo a la boca. Yo se lo quité y le advertí que no lo volviese a hacer. 'Por qué?',- me preguntó. 'Porque estaba en el suelo y tú no sabes donde ha estado antes. Está sucio y probablemente tenga gérmenes',- contesté. Mi hija entonces me miró con admiración total y preguntó: 'Mami, cómo sabes todas esas cosas? Eres tan inteligente'... Yo le contesté rápidamente: 'Todas las mamis las saben. Está en el exámen de mamás. Tienes que saberlas o no te dejan ser mami'. Caminamos en silencio dos o tres minutos, mientras ella estaba valorando la información. 'Ah, ya entiendo,- así que si suspendes, te toca ser el papá?' 'Exacto',- contesté con una amplia sonrisa en la cara.


Lo dedico, pues eso, a todos los papis que siempre hacen lo que pueden :P

miércoles, 3 de junio de 2009

Premios limonada!



Me ha sorprendido gratamente recibir un gran regalo desde http://lola-talparacual.blogspot.com/ La verdad es que me ha hecho mucha ilusión por varias cosas:

1. Alguien me ha leido y ha pensado que lo merecía por algo. Siempre digo que escribo para mí misma, para Xavier que es mi inspiración, pero también para que alguien me lea y en cierta forma así compartir mis vivencias.

2. Porque ello me anima a seguir escribiendo. Como si este blog fuera un gran proyecto y fuera útil de alguna manera. A nivel personal es un breve resumen de la media vida que he pasado con Xavier y cualquier cosa que surja de Xavier siempre se convierte en música. En este caso en limoná! Jajajaa

3. y no sé... porque simplemente me encantó el regalo. Porque como siempre digo, en las pequeñas cosas podemos encontrar la felicidad. Y entre todos, se hace todo más fácil.

Porque leer es escuchar, gracias a los que me leen! Gracias Lola!

Y ahora me toca a mí... Aunque he de reconocer que no visito tantos blogs como me gustaría, haré un intento en nominar a los más cercanos:

http://lola-talparacual.blogspot.com/: Se puede hacer rebotar un regalo? Porque vas justo un poquito por delante nuestro y tus posts me ayudan a dar esos pasos más segura. Me encanta tu visión de las cosas y porque no conozco otros peques que les guste tanto el arte: se merecen el carrito de limoná. :-)

http://www.elmundodearmandilio.blogspot.com/: Por tener esa sensibilidad innata. Y porque gracias a tus reflexiones me has hecho pensar en tantas cosas!!!! Lactancia, crianza con apego... pero cuando hablas de Jon (y ahora Aran), sobran palabras.

http://elsomriuredelmarti.blogspot.com/: Porque empezamos casi de la mano y para animarte a que sigas escribiendo! Echamos de menos unas letras!

http://cuinaenbolquers.blogspot.com/ Porque te encontré gracias a las recetas de Thermomix y envidio tus dotes culinarias porque supongo que a mí nunca se me ha dado muy bien. Y en el día a día de madre me ha ayudado a pensar en "qué puedo hacer hoy para comer" Creo que hay algún pariente muy cercano en algún otro blog que hay por ahí jajaaa Pero nada tiene que ver en este caso :-)

Y un blog que no está relacionado ni con niños ni con maternidad, pero que encuentro muy útil y de gran ayuda para aquellos que hacemos el gran intento de aprender inglés: http://elblogdelingles.blogspot.com/

Creo que solo he nominado 5 blogs, pero es que valen por dos y por tres cada uno ;-)

A continuación copio y pego las normas a seguir para estos grandes nominados (Lola, tú ya por partida doble, podemos decir que ya has hecho los deberes jajaaa):

1- Pegar la imagen del premio en el blog.
2- Nominar al menos a 5 blogs que muestren una gran actitud y/o gratitud.
3- Asegurarse de enlazar bien a los nominados.
4- Hacerles saber que han recibido el premio.
5- Repartir el amor y no olvidarte de enlazar a quien te premio.

Qué gran oportunidad esta de hacer regalos! :-)

martes, 2 de junio de 2009

En una jungla llamada "parque"

Últimamente y debido al buen tiempo, vivimos muchas horas en ese lugar bien conocido como "el parque". A mí a veces me dan ganas de llamarlo "la selva" o la "jungla" donde ciertamente se palpa ese espíritu de supervivencia tan innato en los niños. Y no lo digo de forma despectiva, todo lo contrario. Allí, por un momento los niños viven sin autoridad, no existen normas y lo que hacen, lo hacen por instinto, generosidad y no por hipocresía. Y entonces se hayan los ejemplos más interesantes desde la observación. Y es que he de reconocer que es una de las cosas que más me gustan, observar a esos "locos bajitos" en el parque.

Me hace gracia porque hace poco, en una conversación de esas de madres, comenté una cosa jajajaaa Fue algo así como "los otros niños en el parque son angelitos hasta que se acercan a tu indefenso bebé y entonces los ves como feroces depredadores" jajajaaa Bueno no fue exactamente así mi frase, pero fue algo parecido y en tono irónico claro jajaaa.... y ahora que la recuerdo me sigue haciendo gracia! jajaaa quién no ha sentido eso alguna vez? cuando tu bebé por primera vez intenta subirse a la casa de madera, donde hay 5 niños grandotes que juegan tan animadamente que parece que la madera se vaya a hundir en cualquier momento... jajajaa Juegan como para destruir, podríamos pensar... Y sin embargo, subes a tu bebé y los niños tienen un intenso cuidado con él, como si siempre divisaran su precisa posición en la casa y fueran capaces de esquivarlo en todos los casos sin excepción. Y tú sufriendo "aixxx" "casiii" "cuidadoo" "que susto" "ven aquí Xavier cariño, vamos a subirnos al tobogán mejor" jajajaa

Quizás todo sucede así porque precisamente somos nosotros los adultos quienes no conocemos sus valiosos instintos! Entonces nos cuesta pensar que no pasará nada allí arriba, en la casa de madera. Y si en el peor de los casos algo sucede por mala suerte, si algún grandullón olvida momentáneamente la posición local del bebé, siempre será bajo las circunstancias de un "fue sin querer"... Eso no siempre ocurre en el mundo de adultos cuando nos hacemos daño verdad?

Por ello seguid vigilando a los bebés cuando llegan a la jungla! Porque los accidentes ocurren... Pero pensad que en esta jungla, el rey es el cachorro y el león más ruidoso es el más humilde!
Jajaa Así son ellos cuando por un momento desconectan del mundo de los adultos: Tan niños!
Como el niño Marc que es futbolista y pregunta si Xavi sabe jugar a pelota y por si acaso, hasta le hace una demostración. O la niña que ve a Xavier a sus espaldas mientras suben al tobogán y dice tan expresiva "qué bonito bebé!!!". Todos ellos, grandotes niños frente a un bebé en la jungla… Y eso que Xavier ya no es un bebé.

jueves, 28 de mayo de 2009

Me la dejas?

Cómo cuesta a veces? Típica situación. Te vas al parque, ahora ya con la moto de plástico que corre y corre... Pero la dejamos en la tierra para poder subirnos al tobogán. Y mientras estamos arriba un niño se acerca, y le pregunta a la mami de Xavier "me la dejas?"... Qué puede contentar esa mami agradecida de la petición del niño (porque hay quienes la cogen directamente sin preguntar jajaa). "claro" contesta la mami de Xavier... A lo que Xavier se mira la moto, al niño, a la mami, el tobogán, la altura, la lejanía hasta su moto, al niño otra vez... todo se le acumula en la cabeza y acaba estallando en lloros. Entonces qué hago?


He pensado en varias opciones, la lógica es que evidentemente debería haberle consultado antes a Xavier, si le dejamos la moto al nene. Pero entonces él lógicamente siempre me dice "noo" con ese tono tan gracioso que tiene... Y claro, cómo le explico yo ahora a un nene tan educado que hizo la petición, que Xavier aunque esté jugando en el tobogán no quiere que le toquen su moto. Otra opción es tratarle de hacer entender a Xavier que el nene va y vuelve con la moto (tb lo he intentado), que se la dejamos solo un ratito, pero acaba estallando tb jajaaa. Y así, hasta volvernos locos en un mar de reflexiones de si estoy siendo dura con Xavier, o en otro caso, poco generosa con el niño educado, o qué "narices" es lo que debería hacer! Porque claro, por otra parte también te viene a la cabeza las veces que Xavier juega con los juguetes de otros niños!

Y todo eso lo tienes que pensar en el poco tiempo que tienes para contestar si Xavier le deja la moto al niño educado que ha preguntado "me la dejas?" y aún está esperando. Eso sí es estrés y no resolver incidencias en el trabajo! jajajaa

Qué harías tú?

jueves, 14 de mayo de 2009

Maria


María hoy se ha quedado dormida en el sofá. No se sentía cansada pero los ojos parecía que le pesaban. Ha debido soñar algo muy rápido y al despertar creía que solo habían pasado unos minutos. Y es de madrugada, y María se va hacia su cama. No se siente cansada pero su cuerpo pide cama. Y se tumba, se recuesta sobre una almohada sin pensar en nada. Ni siquiera lo que hará mañana. María sueña que no está cansada. Y ya es mañana y se hace de día. María se levanta, desayuna, se pregunta de qué estaba anoche cansada. Y luego se va a trabajar. María se siente cansada de tener que trabajar, de sus frustraciones, de su poca libertad. Pero llega de nuevo a casa y una sonrisa traviesa le devuelve la ilusión. Son las tantas de la tarde y María siente que empieza su día. Y de golpe otra vez no está cansada. Y salta y juega y canta y sueña con los ojos abiertos que así es como quiere estar. Y es así, como acabará dormida en el sofá, soñando rápidamente que llega el fin de semana. Del sofá a la cama y vuelta a empezar… Una noche más. Otro día más.

Lo he escrito pensando en los padres que tenemos días "Maria", en que lo dejarías todo por poder disfrutar más de tus hijos.




martes, 12 de mayo de 2009

Las cosas más triviales

No sé cómo tanta felicidad no se me derrama! Después de una tarde completa de parque vuelvo a casa con la misma sensación: es increíble! Me descubro a mí misma a carcajadas en el parque, mirando a Xavier, viéndolo intentando sacar su moto de juguete de ese gran agujero en el suelo:
Rueda delantera dentro! Con su gran esfuerzo y ganas, ahora rueda delantera fuera del agujero, pero “mei dei” Xavier tiene otro problema. Ahora rueda trasera dentro! Y así una vez y otra vez, hasta hartarnos a reir y Xavier sudando la gota gorda mientras también disfruta como loco cada vez que consigue desatascar ambas ruedas. Todo el camino de vuelta a casa con la moto también. No sé, pero me da que mañana tendrá agujetas! Jajajaaa

En esta nueva etapa, casi diría que cada día es una nueva etapa jajaaa, me preguntaba hace un momento: “lo puedo congelar?” me refiero a mi hijo, sí! Meterlo en el congelador un momento y disfrutarlo eternamente así, como es hoy. Pero claro, mi siguiente conclusión es que también me perdería muchas cosas. Cosas que están por llegar y que como siempre, no me imagino mejores que las que estoy viviendo ahora.

No sé qué explicar, porque son tantas cosas… Ya empieza a decir cositas como un lorito y es capaz de repetir algunas palabras que parecen complicadas. Le encanta bailar, y lo hace también siempre que suena la música del móvil de su padre... Q gracia! Casi empiezo a pensar que ha nacido para eso jajajaa pues tiene muy buen sentido del ritmo (ahora que a mí se me estaba olvidando jajajaa). Está hecho un payasete, sobretodo cuando llega la hora de dormir, se pone a votar por todas partes como si le hubieran cargado las pilas. Es otro momento de auténtico placer. A veces, cuando jugamos en el suelo, se me tira encima de pronto colocándose su dedo pulgar en la boca y haciendo que tiene ganas de dormir... jajaaa son tres segundos en los me ayuda recordar cómo eran las cosas cuando era un bebé. jajaaa Q bonito es mi niño verdad? Y después, se levanta de golpe jajajaa y se pone a seguir con lo que hacíamos! Le encanta pintar, en su pizarra, en papel con rotuladores y me pide un “mamo” (hipopótamo) o un “llaç” (un lazo como el que lleva la Minie en la cabeza).

Es un niño bueno, pocas veces se queja… aunque cuando lo hace es como si su pequeña madurez se impusiera de forma inequívoca… Entonces me hace pensar en su autoestima, en que espero consigamos que la tenga tan alta como los gritos que pega con gracia llamándote cuando estás a su lado. Y yo le digo aquello de “no hace falta que grites, mamá está aquí” jajajaa y me siento absurda, pues él ya sabe que estoy a ahí cuando grita. Son esas pequeñas cosas que me hacen creer que se siente libre de ser tan feliz. Y para mí, no hay felicidad parecida, que ver su carita traviesa haciéndome un guiño o una risa falsa cuando le dices “rie”. O ese pequeño “quejido” de cuando me está mirando de reojo y espera algo de mí.

Aprender a colocar los coches en fila, hacerlos pasar por debajo de ese puente que su padre ha construido con esmero (un libro abierto boca abajo en el suelo jajaaa) empujando solo sobre el último coche. Claro alguno se va torciendo hasta que la cola se deshace… y Xavier busca entre los coches que están pasando por debajo del puente cuál es el “desobediente” y lo coloca otra vez bien, otra vez una fila perfecta. Y vuelta a empezar. Y en esos momentos me viene a la cabeza que quien diga que un niño no tiene paciencia, no sabe de lo que habla. Xavier lleva 9999 veces descarrilando su fila de coches y ni si quiera les mira con enfado… Simplemente, los ayuda a colocarse bien una vez más con el mismo interés que la primera.

No sé… un sinfín de descubrimientos que me hacen mirar ese pequeño mundo que construye con sus manos, con sus mismos ojos de inocencia. Pues las cosas más triviales de esta vida, esas que pasan desapercibidas para un adulto, son las más bonitas.

lunes, 11 de mayo de 2009

All the way Shay


He recibido esto en mi correo y me ha parecido una buena historia. Entre otras muchas cosas, demuestra esa sensibilidad y generosidad innata que los niños poseen y como a través de ellos se superan las barreras físicas y psicológicas de una sociedad. Es así.
El email contaba lo siguiente:

En un sopar de recaptació de fons per a una escola que atén a nens amb discapacitats d'aprenentatge, el pare d'un dels estudiants va pronunciar un discurs que mai serà oblidat per tots els que van assistir. Després d'exalçar l'escola i el seu dedicat personal, va fer una pregunta: 'Quan no és interferida per les influències externes, tot el que fa la Natura , es fa amb perfecció. Tanmateix, el meu fill, Shay, no pot aprendre coses que els altres nens fan. Ell no pot comprendre les coses com altres nens ho fan. On és l'ordre natural de les coses al meu fill?'

L'audiència va quedar en silenci davant la pregunta. El pare va continuar.

'Crec que quan un nen com en Shay, que era mental i físicament discapacitat, entra en el món, apareix una oportunitat de sentir la veritable naturalesa humana , i es veu en la forma en què altres persones tracten a aquest nen'.

Després va contar la següent història:

En Shay i jo acabàvem de passar per un parc on alguns nens, en Shay ho sabia, estaven jugant a beisbol. En Shay va preguntar, 'Creus que em deixaran jugar? Jo sabia que la majoria dels nois no volen a algú com en Shay en el seu equip, però com a pare també vaig pensar que si al meu fill se'l permetés jugar, això li donaria un molt necessari sentitde pertinença, i una certa confiança de ser acceptat pels altres tot i les seves mancances.

Em vaig acostar a un dels nens en el camp i li vaig preguntar (no esperant treure'n gaire) si en Shay podria jugar. El nen va mirar al seu voltant per orientar-se i va dir: 'Estem perdent per sis carreres i el joc es troba en la vuitena entrada. Crec que pot estar en elnostre equip i provarem de posar-lo en el bat a la novena entrada '. Shay es va moure cap al banc de l'equip i, amb un gran somriure, es posà una camisa de l'equip. Jo mirava amb una petita llàgrima als ulls i amb la calor en el meu cor. Els nens s'adonaren de la meva alegria de veure el meu fill acceptat. Al final de la vuitena entrada, l'equip de Shay va anotar unes carreres, però encara anava darrere per tres.

Al principi de la novena entrada, Shay es va posar un guant i va jugar al camp dret. Encara que cap cop va anar pel seu costat, se'l veia extasiat només pel fet de estar en el joc i en el camp, amb un somriure d'orella a orella quan jo el saludava des de les grades.Al final de la novena entrada, l'equip de Shay va anotar de nou. Ara, amb dos fores i les bases carregades, la possible cursa guanyadora era a base, i en Shay era el següent en el bat. En aquesta conjuntura, deixarien que Shay colpegés regalant així la seva oportunitat de guanyar el joc? Sorprenentment, donaren el bat al Shay. Tothom sabia que era impossible que colpegés, perquè Shay tan sols no sabia com sostenir el bat correctament, i molt menys connectar amb la pilota.

Tanmateix, així com Shay s'anava acostant a la base, el llançador, reconeixent que l'altre equip posava de banda el guanyar per aquest moment en la vida de Shay, es va moure endavant uns pocs passos per llançar la pilota suaument per tal de que Shay pogués almenys fer contacte. El primer llançament va arribar, i Shay va colpejar de forma maldestra i fallà. El llançador va tornar a aproximar-se unes passes endavant per tornar a tirar la bola suaument cap a Shay. Així com la pilota arribà, Shay colpejà fluix pel terra i dret al llançador. El joc ara ja seria acabat.
El llançador va recollir la pilota i fàcilment podriahaver-la llançat a la primera base.Shay hauria estat fora, i això seria el final del joc. En canvi, el pitcher va llençar la pilota per damunt del cap del primera base, fora de l'abast de tots els companys. Tot el món de les grades i tots dos equips van començar a cridar: 'Shay, corre a la primera! Corre a la primera! Shay mai en la seva vida havia corregut una distància tan llarga, però va arribar a la primera base. Arribà apressat a la base,amb els ulls ben oberts i ambcara de espantat. Tots cridaren, 'Corre a la segona, corre a la segona!' Agafant alè, Shay amb gran dificultat partí cap a la segona, lluitant emocionat per arribar a la base.

En el moment que Shay es girava cap a la segona base,el jugador de la dreta tenia la pilota, era el més petit de tots, que ara tenia la seva primera oportunitat de ser l'heroi del seu equip. Podria haver llançat la bola a la segona base per a guanyar, però va entendre las intencions del llançador per la qual cosa, també, intencionadament va llençar la pilota alta i molt més amunt del cap del jugador de la tercera base.

Shay va córrer cap a la tercera base delirant, al temps que els corredors de davant seu voltaven les bases cap a casa. Tots estaven cridant, 'Shay, Shay, Shay, all the way Shay' Shay va arribar a la tercera base, perquè el seu contrincant va córrer a ajudar-lo fent-lo girar en la direcció de la tercera base, i li va cridar, 'Corre a la tercera! Shay, Corre a la tercera! Així que en Shay voltà la tercera, els nins d'ambdós equips, i els espectadors, tots de peu cridaven: 'Shay, ves a casa! Ves a casa! Shay va anar a casa, trepitjà el sòl de casa, i va ser aclamat com l'heroi que va colpejar el Grand Slam i va guanyar el joc del seu equip.

'Aquest dia', va dir el pare suaument amb llàgrimes rodant ara pel seu rostre, 'els nois d'ambdós equips van contribuir a dur un tros de veritable amor i humanitat en aquest món. Shay no va arribar a viure un altre estiu. Va morir aquest hivern, sense oblidar mai que havia estat l'heroi. Em va fer tan feliç, el retorn a casa i veure a la seva mare plena de llàgrimes abraçant el seu petit heroi del dia!
...

He descrito en este blog en alguna o varias ocasiones algunas de esas cualidades tan entrañables y valiosas con las que los niños nacen. En un mundo sacudido por la pobreza, los desastres naturales, las desgracias propias y ajenas... Sólo ellos nos ayudan cada día a renacer y sacar fuerzas. Porque todo lo que un niño significa, no puede describirse con palabras. Y porque solo ellos nos contagian de auténtica sabiduría e igualdad universal. Seas quien seas.

Algún día tal vez comprenda plenamente las cualidades que he perdido con el tiempo como ser humano. Mientras, y desde mi más absoluta predisposición, seguiré aprendiendo de los niños. Porque hay discapacidad más grande que la visible y física...y es la discapacidad psicológica y mental de quien tiene prejuicios.

miércoles, 29 de abril de 2009

Media vida.

He aprendido en casi dos años lo que no me enseñó la vida en más de 30. Gracias Xavier. Por enseñarme a descubrir el otro lado de la VIDA.

Así son


Si quieres que una guerra se acabe entrega tus armas a los niños. Se pondrán a jugar. Se sumarán a los niños del otro bando y jugarán juntos a apuntar a una piedra... Así, sin rencores ni prejuicios... como si todos fueran iguales.

jueves, 23 de abril de 2009

Solo así...

Ayer, pensando en la cama, en ese momento último del día en que te tumbas y sientes que por fin descansas un rato y puedes pensar con claridad... repasaba de nuevo los posibles peligros rutinarios "y has cerrado el gas?" "la puerta de casa está bien cerrada?" jaaa Y una vez más me sentía feliz de saber que Xavier está con nosotros y dormía tranquilito en su cuna. Esa es una de las sensaciones diarias más indescriptibles para mí... "Creo que es como media parte de mí" seguí pensando... "porque cuando no estamos juntos es como si me faltara algo" Y me vino a la cabeza aquello de "cómo comprendo ahora lo que tantas veces me ha sorprendido en el pasado, cuando veía una madre con un hijo y decía que quería tener más" Y es que me parecía entonces incomprensible porque aquellas madres parecían siempre cansadas...y sin embargo ahora me sentía tan igual a ellas: Anoche, mientras intentaba dormir me decía “como iba a saber que eran tan felices. No sé qué haría yo ahora sin Xavier" Y fue entonces cuando mi "loca razón más profunda", llámale instinto o corazón, me corregía: "No es solo media parte de mí... es indivisible... la totalidad" Y entonces describí lo que sentía:

Vivo para mi hijo porque mi hijo es mi vida. Y solo así soy feliz, más feliz que nunca.

jueves, 16 de abril de 2009

Fracasos.

Teniendo que ver algo con el post anterior, me he puesto a reflexionar más profundamente. Y es que hay muchas cosas que observo, que veo en la gente, y detesto. E incluso a veces me he sorprendido de mí misma cometiendo alguna de estas fatalidades y me he sentido frustrada.

Creo que son errores la mayoría fáciles de identificar pero difíciles de corregir cuando se han instaurado como hábitos. Los evito, porque se me presentan como “fracasos”… Y aún así conscientemente, algunos los hemos utilizado justamente cuando las demás “artimañas” para conseguir un fin han fracasado.

Me estoy refiriendo a las múltiples “estrategias” que se utilizan (o se han utilizado alguna vez) para convencer a un niño de hacer algo a lo que inicialmente se opone, o simplemente evitar que haga algo que no queremos.

Considero que el problema es aún más profundo cuando el “indeseado” método es constante, por ejemplo, lo reitera un educador y no es una situación puntual y aislada.

Voy a listaros algunos ejemplos sobre los que estoy especialmente sensibilizada, aunque la lista podría ser interminable:

- Distraerlos y volverlos como un pato mareado. Quieres cambiarle el pañal y no se deja. Pues al lío! Se empiezan a sacar objetos y objetos para distraer su atención mientras no se para de concatenar frases, a veces incluso con varios interlocutores a la vez, en tono alto y animado, mientras el niño se queja, se queja pero nadie parece estar escuchándole. No crees que le estás haciendo sentirse incomprendido?

- Decirles mentiras. Hay dos tipos de mentiras:

Las positivas en plan “venga vámonos del parque que ahora en casa nos está esperando una nave espacial para viajar a Marte” (montándote una película totalmente de ciencia ficción) o “vámonos que iremos a visitar a tu amiga Pepita”... O la típica de "no llores que el pinchacito no lo vas a notar"... Si desesperados utilizamos este tipo de estrategias, al menos sería deseable que se cumpla con lo convenido no? Muchas veces ni eso!

Las negativas: “vámonos del parque antes que venga el perro que muerde a los niños”. Aunque lo escenifiqué con ironía, hay frases menos afortunadas y más reales como “no toques el perro que muerde” (ya le estás creando una fobia a todos los perros y posiblemente los animales en general) o “si se lo quitas el niño te va a pegar” (le estás diciendo que posiblemente todos los niños sean agresivos y desconsiderados), etc… y así un sinfín de mensajes directos a su sensibilidad que les hacen desarrollar miedos irracionales e infundados.

- Juzgar su carácter por cómo hacen las cosas en un momento concreto: “Hoy por fin has comido solito. Eres un niño muy bueno” o al revés “Qué malo eres, has roto el juguete de tu hermano” Mejor si evitamos generalizar acerca de su carácter y tratar el suceso específico sin juzgarle. “Hoy por fin has comido solito y papá está muy contento”

- No dejarles expresar sus emociones. Por ejemplo, ¿por qué siempre les pedimos que no lloren? ¿por qué no nos mostramos algo más solidarios en esos momentos? Podríamos p.e. aclararles que odiar a veces a un hermanito es un sentimiento normal. En estos casos la empatía es el mejor consuelo.

- Utilizar los premios para agradecer una buena acción o coaccionar con premios para que se produzca. Esta estrategia también se utilizar en dos sentidos positivo y negativo: p.e. “si te portas bien te voy a comprar un camión” “pórtate bien o no iremos al cine esta tarde”. En cierta forma opino que se le está chantajeando y por tanto, creando una idea indeseada de que las personas sólo nos portamos bien cuando esperamos algo a cambio.

- Castigos, y otros tipos de presiones: De estas ni hablamos no?

Y muchos más….

Creo que en general son errores que se cometen de forma demasiado habitual como para dejarlos pasar desapercibidos. A veces están demasiado “enmascarados” y requieren de una reflexión más profunda. Otras veces, son tan “exagerados” que solo hace falta cierto grado de sentido común para detectarlos y saber corregirlos.

En fin… Que vale la pena reflexionar un poco sobre qué valores queremos inculcar a nuestros hijos y qué ejemplo les estamos dando cuando un conflicto de intenciones se produce y actuamos de una forma u otra. La más realista, la menos agresiva, la más cariñosa, la más respetuosa… No sé… Tal vez no sea tan complicado.

"Vale" contesta el hijo.

Allí estaba yo, merendando unos Donnettes cuando de pronto esa madre con su hijo en brazos interrumpen el momento, justo colocándose a mi lado:

“Eres muy malo” le dice la madre.
Vale” contesta el hijo.

Me sorprendió la respuesta del niño. La afirmación de la madre no porque lamentablemente se escucha a diario. Les sonreí y pregunté:

Cuántos años tiene?
Tiene dos” me contestó la madre.

A lo que seguí pendiente de la situación. Lo dejó en el suelo y el niño se acercó a una moto que acababa de llegar, y el motorista se estaba quitando el casco cuando de nuevo la madre:

No te acerques a la moto o el chico te va a pegar

En este momento, entendí muchas cosas… Incluso resolví mi duda inicial frente a la respuesta “vale” del niño.

La cosa siguió:

No vayas pa allá que va a venir un coche y te va a atropellar

Observé alrededor, y no había peligro. Miré a la madre, y deducí que era una afirmación de esas que se hacen sin pensar porque ella ya estaba pendiente de otra cosa sin vigilar al niño.

Entonces el niño vino. Y se acercó señalando mis Donnettes.

No que eso no es tuyo” dijo la madre.

No importa… Ya no quiero más” dije, ofreciendo mi merienda. Y entonces el niño me sonrió con un Donnette en la boca.

Me pareció como su único momento feliz del día. No sé, y me quedé como parada, como triste… preguntándome en cuántas familias suceden estas cosas…

martes, 14 de abril de 2009

No puede ser.

Pues aquí estoy otra vez... Yo creo que no en mis mejores momentos pues sigo teniendo esa sensación de ahogo que hace días no me quito de encima. No sé, todo pasa. Y todo pasará seguro.

El viernes noche empezó no sé si otra, o la misma pesadilla que llevamos a cuestas durante días y días. Xavier empezó a vomitar, la fiebre a subir... y nosotros con el cuerpo temblando otra vez. Preferimos esperar, hacernos los valientes y ver cómo avanzaba su estado antes de ir al hospital de urgencias OTRA VEZ... Solo por no volver a vivir la misma historia: no más ingresos por favor!!!! El sábado casi estábamos seguros de que era una gastroenteritis, pero siempre hay un "casi" así que ya más seguros, decidimos llevarlo.

Llegamos, había cola pero lo pasaron el primero por notarlo muy desvanecido. La pediatra nos dijo lo esperado "Es una gastroenteritis. Si fuera otro niño os enviaría a casa ya, pero viendo el estado débil e historial del niño he de hacerle algunas pruebas" Lo preferíamos en cierta forma para nuestra tranquilidad, pero volvía a hacerse duro, sobretodo para Xavier, que parecía ya un colador y ciertamente iba en un estado ya deprimente, qué se puede esperar después de todo. Es un valiente.

Le pusieron la vía con suero para hidratarlo y después de horas de espera, las pruebas salían bien. Ni las analíticas reflejaban ya la infección por otitis. Todo indicaba que se iba recuperando, pero viendo su estado parecía mentira: unos resultados de "niño normal" decía la doctora. Así que finalmente nos fuimos, más tranquilos, porque empezó a comer y mejoró. Y en casa estuvo bien durante unas horas, hasta que finalmente otra vez. Vómitos, fiebre... Recaía... Y así hasta hoy... que hasta el agua lo vomitaba. Que prefiriamos no darle los antibióticos de la otitis por miedo a que echara lo poco que su cuerpo podía retener.

No sé... Todo ha sido como una pesadilla. Digo ha sido y en parte está siendo todavía, pero cruzo los dedos para que no recaiga en esto o en otra cosa. Al final no es nada grave, lo sé. Pero que alguien nos reconstruya el alma después de haber visto a Xavier así, día tras día. Y es que el viernes, el sábado, el domingo, el lunes.... Otra vez un grito mudo y desesperado nos decía por dentro "No puede ser!"

No sé, espero poderme quitar esta cosa que tengo en el estómago o en la garganta, o no sé dónde tengo el nudo ya desde hace tiempo... y por fin verlo engordarse un poquito que falta le hace, salir una tarde al parque porque se encuentre bien y poder hacer algunas de las cosas que tenía pensadas para semana santa. Pero no ha podido ser y por el momento, tendremos que dejar que pasen los días.

Nos dijeron que el virus de la gastroenteritis seguramente lo cogió durante su ingreso o durante las largas horas de urgencias en el hospital. Espero que sea el último en una temporada.

jueves, 9 de abril de 2009

Diagnóstico final. Martes y 13 días de fiebre.

Llevo días ausentada y en cierta forma creo que he vuelto a nacer estos días. La causa: un ingreso de Xavier mal indicado y poco justificado una vez conocido el desenlace. Diagnóstico final: otitis media aguda. Un ingreso sí. Un ingreso el pasado domingo después de 11 días de fiebre por diagnosticar, tras una semana de fuerte resfriado, inicialmente tachado de “gripe” hasta el momento en el cual los antitérmicos ya no actúan, la fiebre se acentúa sin control y una alteración en la analítica hace sospechar que hay infección “de carácter desconocido”. A partir de ese momento Xavier se convierte en una especie de “expediente x” para la medicina, tan inexacta y vulnerable.

Y allí seguíamos el martes, en una habitación desesperando porque después de pruebas y pruebas, empiezan a plantearnos ciertas hipótesis que no creo que ningún padre sepa sobrellevar. Qué se puede esperar cuando después de casi dos semanas de fiebre constante, Xavier empeora notablemente. Aún así, escuchábamos a aquel médico mostrando la poca serenidad que sacábamos de ciertamente no sé dónde. Porque a veces tu mundo se derrumba como nunca y eres capaz de no perder la compostura mientras, después de mencionar ciertas posibles y agresivas causas, encima te dicen “pero tranquilos, mientras nosotros estemos tranquilos vosotros debéis estarlo también”. Y piensas “qué fácil cuando no hablamos de tu hijo” Bueno, no es verdad, no piensas eso, eso lo piensas después… Lo que piensas en ese momento es “no puede estar pasándonos esto”.

Horas más tarde acabaría la angustia más insoportable de mi vida, la que te hace minuto a minuto darle mil vueltas mientras ya no puedes contener las lágrimas. Y es que sigo pensando que hay palabras que no se deben mencionar a unos padres, si se habla de su hijo y no estamos seguros de nada. El oído de Xavier acabó por ceder y supurar toda nuestra angustia, y la infección también. Llamamos al médico “que tan claro habla” y entonces nos dió la noticia. Y es que seguramente sea de las pocas veces en que alguien me diga: “Se le ha roto el tímpano. La infección viene dada por una otitis” y sienta cómo me desinflo por dentro quitándome el peso más grande de mi vida.

No creo que haya sido un error médico pues antes del domingo lo vieron y remiraron varios pediatras, siempre revisando los oídos también. Tal vez el tímpano, que actúa como una membrana no dejaba visibles las señales de infección. No lo sé. Pero ahora mismo lo importante es que Xavier está bien, contento y feliz. Y hoy ya nos han dado el alta.


Mientras lo tuve en brazos en urgencias el pasado domingo, y Xavier estaba tan débil medio dormidito, desde mi voz interior le decía “Te acuerdas del día en que naciste? Cúanto luchamos los dos? Pues esta vez, también saldrá todo bien”

lunes, 23 de marzo de 2009

Padres imperfectos

Hoy voy a decir todo aquello que a nadie le gusta escuchar... Vaaaayaaa! q cosas! sí, ahora mismo puedes cerrar tu "explorer", y tomarte un "colacao" (por decir algo) tranquilamente si quieres... e invertir así tu tiempo antes de sentirte criticado. Pero quizás te pierdas algo, no sé, algo que yo vaya a decir y no sabías, o no creías o también puede ser que no te pierdas nada nuevo pues es algo que ya habías pensado o simplemento no tengo razón... en este último caso, sí... ves a tomarte un colacao! Jajajaaaa

El título de la lección será: Los padres de hoy somos imperfectos! anda! te reconoces así? Pues sí, los padres, esos extraños seres que no tenemos ni idea de nada. Los que de pronto un día nos ponemos a educar y criar niños sin manual... o educamos sin criar o criamos sin educar. Lo hacemos todo lo bien que sabemos, pero a veces sin hacerlo bien. Vaaayaaaa! pero con buenas intenciones...síii, eso sí... pero en Barcelona, todos con buenas intenciones... y todavía sin Sagrada Familia. jajaaa

Importante: para ser un buen padre/madre hay que caer en la autocrítica. No pasa nada. Tener buenas intenciones y equivocarse es el camino. El siguiente paso importante, reconocer los errores y actuar en consecuencia. No somos dioses del universo, somos personas dentro del cosmos, como hormiguitas pequeñas y trabajadoras... pero que cada día acabamos cansados de la crítica, de que nos recuerden lo que hacemos mal, machacados por la sociedad. No hablo de esas críticas! la sociedad se equivoca! Hablo de tratar de autovalorarnos nosotros mismos bajo nuestro punto de vista y poniéndonos siempre la mano en el corazón... sin escuchar nada de lo que te dicen desde fuera. Pruébalo y verás! Es una visión diferente.

Por qué tendrías que creerme entonces a mí cuando te llamo padre imperfecto? Haces bien! No me creas! pero a que te he hecho pensar? Igual tienes que mejorar en algo... no sé... Piensa, piensa... en tus prejuicios, en qué cosas hace tu hijo por herencia intelectual o cultural.... En qué cosas de él cambiarías! Y si algo de eso tiene algo que ver contigo... con tus lagunas mentales, tus dudas sin resolver, tus miedos, tu pasado o tu falta de información o de tiempo durante estos años...

He visto niños bien preparados para bajar corriendo una cuesta de césped en el parque, pero incapaces porque los límites o miedos de un padre les hacen creer que no son capaces. A veces incluso nos ponemos cabezones… Nos están pidiendo algo y les decimos “no, no y no” sin preguntarnos por qué motivo y si el motivo del conflicto se encuentra el comportamiento “normal” del niño o en nuestra cabeza y nuestras propias restricciones sin sentido.

Los niños son capaces de más cosas de las que creemos. Incluso de demostrártelo si les dejas. Pero si entramos en la batalla personal de un tú contra mí lo tienen todo perdido. Y siempre pierden ellos, casi nunca dejamos lugar para la tregua o un “tú ganas”. Qué cosas no? Porque aún así estamos acostumbrados a escuchar que hacen lo que quieren con nosotros… Ponte la mano en el corazón, olvida lo que estás acostumbrado a escuchar y piensa… realmente es así?

Hace tiempo me olvidé de lo que dice la sociedad. Si haces demasiado caso te harán creer que no vales mucho como persona. Ni tú, porque eres consumista, individualista, egoísta… ni tu hijo porque está mimado, es manipulador y consentido. Creo que incluso todos esos argumentos vienen inventados por aquellos que tienen miedo a que descubramos los errores
del pasado. Y ciertas libertades les caen como sal en las heridas. Si tan mal lo hacemos y fuimos criados y educados como hijos de alguien… Tal vez merezcamos responsabilidad compartida. Al menos. Porque la juventud de hoy eran los niños del futuro de ayer...

Pero olvídate de todo eso. No pierdas ni un momento. Céntrate en ti mismo. En lo que te has esforzado para dar un salto de generación tan importante. Por fin en los tiempos que corren se habla de lactancia materna a demanda y crianza con apego. Hablamos también de respetar el medio ambiente y amar a los animales. Por fin se habla de otras cosas, sí, de todo esto que suena como a raro pero que acompaña al tiempo que pasa y deja atrás tantas cosas.

Y aún con todo eso, siendo personas constructivas y buen intencionadas, tenemos tanto que aprender todavía. La responsabilidad ahora está en nosotros, que seguimos siendo padres imperfectos, porque así lo fueron en el pasado y así lo seguiremos siendo. Pero por ejemplo yo… lo acepto. Y lo más importante, lo reconozco. Y mejor todavía, me esfuerzo en dejar de serlo. No es tarea fácil os lo aseguro, y con las mejores intenciones del mundo, aún así me equivoco a diario demasiadas veces. Dudar demasiado de todo y padecer, es el precio que tengo que pagar... pero asumo las ventajas frente a los inconvenientes e intento ser esa clase de persona que se esfuerza por comprender a su hijo y tratarlo de igual a igual…

Y es que... A veces nos pasamos la vida buscando soluciones sin mirar en la dirección correcta. Y los padres somos la raíz de nuestros hijos. Quizás en la raíz esté el origen del problema… cuando te impones y tu hijo te mira con dureza. Piénsalo.

jueves, 12 de marzo de 2009

Un lugar bonito donde vivir.

Como para un anuncio de cocacola, le diría muchas cosas a un bebé que acaba de nacer... Le diría que el mundo puede ser un lugar bonito donde vivir. Le añadiría un "pero ten paciencia... los adultos a veces nos olvidamos del mar, las nubes y el olor a hierba" Le hablaría de su papá... de su mamá... De lo suave que noto su carita y lo dulce que es su expresión. De que encontrará muchas cosas así de agradables a lo largo de su vida, tan indescriptibles y valiosas. Y otras sobre las cuáles haya que construir. Le diré que todo es posible, que no hay límites si la mente es libre y que la libertad reside en algún lugar llamado corazón. Que la gente buena de carne y hueso existe, y que las hadas también. Que no tenga miedo, que hay esperanza... y suaves mimos y colores que percibir. Que la vida es tan viva, que sin duda, vale la pena vivir. Y no sé... acabaría dándole un beso en la frente seguramente.

Para Ivet... la más bonita!

miércoles, 11 de marzo de 2009

Rabietas

La famosa antropóloga Ruth Benedict tenía frecuentes rabietas cuando era niña. Su padre había muerto antes de que ella tuviera dos años y un sarampión de bebé la había dejado parcialmente sorda. Como es evidente, ella tenía motivos suficientes para llorar, pero su madre, al no entender sus estallidos de rabia, fue a verla una noche, con la Biblia y una vela en las manos, invocó la ayuda de Jehová y le hizo prometer que nunca más sufriría otro episodio incontrolado de llanto e ira. Las rabietas de Ruth desaparecieron, pero sólo a costa de ser sustituidas por la depresión. (Resumido de Moffat y Painter, 1974)

Libro: Mi niño lo entiende todo (Aletha J. Solter)

martes, 10 de marzo de 2009

Identidad de madres

A veces intento expresar lo que siento siendo madre... No lo consigo, me refiero a describir bien mi entusiasmo en tantas cosas que a veces pasan como inadvertidas... P.e. cuando Xavier le dice a una persona desconocida aquello de "mamá" mientras me señala con el dedo... Contestan "ah si? esa es tu mamá?" Y Xavier parece que se queda complacido. Entonces me hago muchas preguntas que quedan sin resolver: p.e. qué pasa por esa pequeña mente de niño? Pero la evidencia está servida, y Xavier tiene una mamá que soy yo y parece que quiere que todo el mundo lo sepa.

No puedo imaginar un mundo sin madres. A veces, la gente se revela ante mi propia reflexión cuando afirmo ciertas cosas sobre algunas ventajas que tiene ser de nuestro sexo. Mi subjetiva idea es que no somos iguales las mujeres de los hombres, y podemos enfocarlo de dos maneras: lamentablemente existe una negativa que se refiere todavía a las diferencias sociales, salariales, etc... Y una visión mucho más positiva (aunque hay quien la tacha de negativa) que es la ventaja más ancestral y natural de poder traer niños al mundo.

Desde que tengo a Xavier mi visión es la que es. Las mujeres tenemos un don, una ventaja, una misión que no pesa, más bien beneficia. Y el mundo se mueve en torno a nuestra aportación. Me gustaría aprovechar esos instintos realzados que surgen como a gritos de nuestra identidad de madres para convencer a todos de quienes somos y lo que somos capaces de hacer por amor. No sé qué tiene la maternidad que te trastoca la vida. Te lo pone todo del revés y te activa una visión más moralista y espiritual de las cosas. Se puede utilizar esa energía para conseguir algo bueno en este planeta... Estoy convencida.

Aunque de momento y mientras nos preparamos para la revolución (hay quien ahora se echará las manos a la cabeza jajajaaa) los niños del futuro ya nos señalan con el dedo. No sé, hay algo grande en eso, no crees?

martes, 17 de febrero de 2009

Niños cartón piedra.

jajajaaa Existen! yo los he visto! P.e. un adulto explica un cuento a niños de entre 0 a 3 años y ellos se quedan quietitos y concentraos a la "verita" de su madre, sin gruñir, ni llorar, ni querer moverse durante más de 1 hora! Para mí estos son los niños cartón piedra! jajaa

Sí, he exagerado! pero después de mucho tiempo, he vuelto a vivir una escena impactante ante mis ojos... Y es que creo que Xavier es el niño "excepción"... y yo que pensaba que era un niño normal...

La cosa sucedía así... Pues eso! cuento para niños entre 0 y 3 años! Pues lo normal, vas allí y te encuentras de todo... Muchos bebés, niños de mesecitos, algunos incluso en edad de gatear y otros más grandecitos de más de dos años. Xavier con sus 18 meses, como 18 primaveras (ay no!!!!! 18 primaveras no, 18 meses...). Llegamos, y empezamos mal. Porque la mujer que iba a contar el cuento advierte que los niños deben permanecer con las mamás, recogiditos y concentrados... Debí ser la única o casi la única que pensó "y eso cómo se consigue? cuánto va a durar el cuento?" jajajaaa

Aquí empieza ya lo divertido de la historia! "Xavi, ven, ven con mamá, ven que nos van a explicar un cuento..." La mujer iba añadiendo comentarios "siii... pq a veces los niños se ponen nerviosos pq las madres están nerviosas y así no logramos que los niños estén tranquilos y concentrados" Y yo que pensaba que se movían por su condición de niños... jajajaaa Teníamos al lado a un papá y a su nena que parecía tener ganas de gatear... Ya de entrada cruzamos comentarios. Vale! Total, que yo con Xavi a mis pies, los dos en el suelo sentaditos haciendo una especie de corrito con el resto de niños y el cuento empezó.

Qué pasó a contínuación? Pues que Xavi no aguantó dos minutos en las faldas de su madre (sería que su madre ya estaba nerviosa? jajaaa). Se levantó, se acercaba a la mujer del cuento, se acercaba a las casitas de cartón de colores que habían colocado en el suelo, al baúl con dibujos de mickey mouse que estaba a apenas 2 metros del corrillo y que parecía hablar y llamar la atención de los niños: "venid a verme, tengo dibujos del mickey mouse"... vayaaaaa! el baúl más apropiado desde mi punto de vista para evitar que los niños se acerquen jajaaa.

Preferí no levantarme, pues Xavi es verdad que no tocaba nada, solo lo observaba todo, y se paseaba libremente por la sala. Pues así iba avanzando el cuento... Los otros niños mientras qué hacían? pues lo inimaginable: estar concentraos y tranquilos! lo normal pero anormal para mí! jajajaaaa Por fin la niña, la que tenía a mi lado, se había decidido a gatear finalmente hacia el baúl (tardó más que Xavier en pensárselo...). Su padre se esforzaba, intentando atraer la atención de la niña que finalmente era arrastrada "marcha atrás" hacia el origen: las faldas o mejor dicho, los pantalones de su padre.

En algún momento ese padre y yo nos mirábamos sorprendidos, uno al lado del otro. Él reteniendo a su nena (q por su temprana edad sí podría hacer más destrozos sobre las casitas y el baúl) y yo dando libertad a Xavier. Creo que aquel chico estaba pensando lo mismo que yo y teorizaba sobre las ventajas que puede aportar el cartón piedra sobre la piel humana de niños pequeños. jajaa En serio, era gracioso. Incluso llegamos a comentar "por lo bajini" lo de "pero esto no era un cuento para niños?" jajajaaa

El resto de bebés y niños seguían concentrados, y pasándose una campana de unos a otros en orden secuencial, tal y como estaban sentados, para hacerla sonar (ellos o sus padres, claro). Xavier "más feliz que un trucho" (jajaja utilizo a veces esta frase) se perdió su turno de campaña por no estar en su sitio. Ooooohhhhh otra vez será! La sesión estaba apunto de acabar, y el padre de la nena y yo después de una hora de cuento "inmóvil" teníamos ya cara de "apuraíllos" jajajaaaa Ya era como haber hecho juntos la mili o no sé! jajaa

Lo sorprendente de todo es el final de la historia. Si estábamos ya sorprendidos por la actitud angelical y tranquila de aquellos niños y bebés, que ciertamente (y ahora fuera bromas) considero era impecable y digna de felicitación, los ojos se nos pusieron como platos de sorpresa tras el comentario que cerraba la sesión de cuento: "bueno y lo dejamos aquí que ya están nerviositos, después de todo el día en la guardería, están cansados... bla bla bla" jajaaa Y entonces, otra vez nos quedamos "alucinaos" y yo creo que tb pensando lo mismo "nerviosos? los niños cartón piedra? Si se siguen portando cómo ángelitos" No caímos que debía decirlo únicamente por los nuestros que casi podríamos decir que se habían portado como ángeles tb, pero no ángeles inmóviles! eso no! jajajaaa

Para acabar no os lo váis a creer... Antes de irme la mujer a modo personal me dijo "no debes parar en casa" mientras señalaba a Xavier! jajaja muy graciosa! "y sus hijos qué tal? de porcelana o cartón piedra?" jajaaa Es broma!

Fue divertido en serio! Os lo exagero para hacer la coña! Pero en cierta forma sí descubro muchas veces que Xavier es diferente... Ni con 6 meses (en edad de aprender a estar sentaditos) habría aguantado toda la sesión así tan tranquilamente... No sé... Alguien me ha dicho que tal vez Xavier sea más libre... A mí me gusta la idea.. Aunque seguramente solo sea que su piel de niño aflora con más fuerza! Sea como sea, se porta muy bien! os lo aseguro! Y me sentí bien orgullosa de Xavier (y del resto de niños por supuesto) saliendo de aquella sala .

jueves, 29 de enero de 2009

Cambiar de piel.

Me estoy leyendo el libro "Crianza. Violencias invisibles y adicciones" de Laura Gutman. Encuentro que las reflexiones que describe en el libro están bien basadas en la experiencia y aunque muchas veces se refiera específicamente a la etapa del puerperio pienso que también podría aplicarse a cualquier otra etapa de la mujer que ha pasado por ese momento.

Mi vivencia personal me delata y me sumerge una y otra vez en aquel momento. De forma que no queda olvidado aquel mundo de sensaciones extrañas como si fuera una etapa difusa y limitada en el tiempo, sino que a día de hoy soy lo que soy desde que Xavier nació, porque ese fue el instante en que mi vida cambió para siempre… y me siento bien identificada todavía con muchas reflexiones referenciadas a esa etapa tan enigmática, como es el puerperio de la mujer.

La idea de haber sanado mis adicciones durante aquel período me resultó sorpresiva e interesante tal y como lo describe el libro. En esa etapa en que te encuentras día y noche con un bebé en brazos, durante el cual renuncias drásticamente a tus costumbres anteriores sobreponiendo el bienestar y la dedicación a ese pequeño ser, puedes llegar a pensar que estás enloqueciendo por momentos. Te sientes tan distinta en tan poco tiempo que tu reloj interno, que últimamente solo marca horas de cansancio, parece que se desestabiliza. Sí, estás renunciando a tus adicciones. Y lo que parece período de adaptación te resulta difícil de sobrellevar a veces.

Es en ese momento en que descubres tu persona, quién eres realmente, libre de matices, sin un café, unos amigos y unas cañas, sin obligaciones sociales... sin historia anterior. Tal cual tú eres... con ese sentimiento asfixiante que te sabe a soledad absoluta con tu hijo en brazos... y que te recuerda que tu "yo" más natural e instintivo también ha nacido.

Es curioso que me sienta diferente persona desde entonces. Las prioridades cambian... Resuelves la tentación al café, a las tardes de cañas con los amigos, resuelves tu impaciencia hacia aquellas cosas que considerabas tan vitales. Es como un “ayuno” social que provoca curación ciertamente. Pero eso no lo descubres hasta más tarde... cuando el café, las cañas y la impaciencia vuelven a buscarte y tú te sientes más libre del pasado que nunca... Es como reinventarte y cambiar de piel.

lunes, 26 de enero de 2009

Solidaridad

La solidaridad no es una etiqueta. No es una moda ni es una pegatina que te pongas en la solapa y ya está. La solidaridad es sentirte solidario... Creo que he aprendido algo con el tiempo: que hay personas que son solidarias y personas que no lo son. Y hemos de ser solidarios todos con todos, o por lo menos esas serían las mejores intenciones...

La persona que es solidaria lo es con el medio ambiente, los animales y las personas... Y con todas las cosas a la vez. Existen solidarios a medias, y éstos a veces creen que lo son completamente... Pero para mí solidaridad significa ser sensible a lo que te rodea y casi me atrevería a decir que va muy relacionado con ser buena persona y creer en las personas y en la naturaleza.

No es una circunstancia, es una forma de vida. No es un matiz, es una actitud global sobre todas las cosas. Es un querer y poder, porque todo es posible. Es una condición innata: se nace siéndolo mientras la voluntad de serlo se reafirma con el tiempo. Existen pocas personas que lo sean en su totalidad (algunas conocidas a través de la historia) pero es fácil distinguirlas una vez las tienes delante. Porque son transparentes, empatizan fácilmente con tu persona y son capaces de brillar por sí mismas. Porque las miras a los ojos y te encuentras con su alma... Porque lo único que desprenden es humanidad.

martes, 20 de enero de 2009

El vocabulario de Xavier

'nena' es una nena o un nene
'nene' es un nene o una nena
'buuuu' son dibuuuuuixos o un núvoool o un globuuuus
'boo' es una flor
'mama' es mama
'papa' es papa
y 'pama' o 'mapa' cuando no sabe a quien referirse... jajaaa
'tt' (así sin pronunciar la vocal y sin abrir la voca jajaaa) es tata
'iaia' es iaia
'mm' es una vaca
'bap bap' es un perro o un pato
'beee' es una oveja
y así como si dices una sola 'a' sin abrir la boca... es como dice el resto de cosas.

Entender lo entiende todo perfectamente. El otro día me sorprendía girándose cuando le dije "el pato negro está detrás tuyo" Es increíble! Grita 'papaaaa' o 'mamaaaaa' cuando alguno desaparecemos de su vista. No se puede hacer nada (casi ni jugar jajaaa) en el comedor de mi casa si no hay dibujitos en la tele, qué tendrán q le encantan y los pide a todas horas!!!! dice "buuuu buuuuuuuu" señalando los dvd's.

Cuando llaman a la puerta y estamos solos dice 'papa' mirando la puerta, si está el papa con nosotros dice 'iaia'. Si vamos a la calle no se quiere poner la chaqueta, si vamos a ver al primito ni se lo piensa. Si está montando un puzzle, él mismo hace que se equivoca poniendo las fichas mientras te mira diciendo 'nooo' con la cabeza jajaaa Se pone a caminar medio saltando, medio que se agacha y nos partimos de risa. A veces dice "nananaa' mientras parece que baila alzando los brazos y luego hacia abajo. Le encanta revolcarse en el sofá, se tira encima tuyo y se vuelve a tirar... Es un burrote jajaaa y el mejor niño del mundo... el más bonito de todos! bueno... todos son bonitos! verdad? q os voy a contar! ;-) Y qué rápido crecen!

viernes, 16 de enero de 2009

Nene o bebé.

Solo es que me hace gracia una cosa... Cuando a un niño de 18 meses (y mucho antes...) le dices "mira un bebé" jajaaa Hay quien dice que Xavi todavía es un bebé, hasta los 2 años y por eso cuando se lo digo me hace gracia pensarlo jajaa Quién decide en qué momento se convierten en "nenes"? Yo le digo que él ya es un "nene" y que los más peques son "bebés". Considero que hizo el cambio sobre los 12 meses más o menos, y entre otras cosas el verlo caminar por sí mismo p.e. me hizo reafirmar esa idea de que ya se estaba haciendo grande. No sé si bebés o no bebés, si nenes o no nenes... todos son niños no? Que cada uno le ponga el nombre que quiera jajaaa

jueves, 15 de enero de 2009

La voz de un ángel.

Habéis escuchado alguna vez la voz de un ángel diciendo "mamá"? La voz tierna y cálida resumida en tan solo una palabra... Tan dulce que no te deja indiferente. Tan frágil que da miedo ignorarla. Tan pura que acaricia. No es acaso un recuerdo inolvidable? Esa voz que te recuerda quién eres y te arropa con su melodía. Quién dice que la vida no es como la música a veces? Yo sigo escuchando voces de ángel y me encanta.

martes, 13 de enero de 2009

Alto el fuego por favor!


Eres persona... y has estado estas navidades pendiente de la guerra... Te haces muchas preguntas sobre el por qué de las cosas, sobre cómo es el triste presente y futuro de muchos... Y te llenas de indignación pensando en si acaso nadie puede hacer nada para que todo acabe. Sí, las navidades dicen que son tiempos de paz, pero pones la televisión y ves que no para todo el mundo. Y cada día que has visto el telediario has rebuscado en la cabecera de noticias alguna frase que dijera "por fin un alto el fuego". Un día, dos días, 10 días, 16... y siempre igual... "Se abre la negociación" "Una bomba ha estallado en las puertas de un colegio" "Se espera un inminente acuerdo" "se crea un pasillo para ayuda humanitaria" "Los ataques se producen por tierra, mar y aire" "No se produce acuerdo" y así junto con un sinfín de imágenes que muestran lo devastadora que es una guerra, un conflicto armado o como quiera que lo llamen.
Y desde aquí todo parece que está muy lejos, pero a veces lo sientes como cerca. Y es que tras tanta destrucción te preguntas si los que mandan aquí podrían hacer algo más que lanzar un mensaje de "pedimos que se produzca un alto el fuego". Noo, en este momento ya no confías en los políticos y el discurso que hacen parecer contundente te suena a indiferencia. Y vuelven a poner las imágenes… y vuelves a sentirte indignado... e indignado apagas la tele, o te hierve tanto la sangre que te pones a descalificar tanta injusticia, o te sientes tan impotente que callado te sientas a esperar que tal vez mañana se produzca la buena noticia...


Como decía Eros Ramazzotti "Solo quiero que la juventud futura no tenga que ver en televisión las cosas que he visto."

lunes, 12 de enero de 2009

Y ahora qué...

Hoy he empezado a currar, después de casi 3 semanas de vacaciones... Sí, además Xavier ha ido al médico y otra vez tiene bronquitis... Vayaaa, no es un buen día como véis... Pero igualmente, voy a permitirme unas notas de humor para despejar la mente.

La semana pasada, estando de vacaciones plácidamente en casita, recibí dos noticias escalofriantes. La primera soportable, la segunda insostenible. Como dice el dicho, todas hieren pero la última mata jajaaa Veréis.

Estaba yo con mis clases nocturnas y autodidactas de inglés, en las que cojo papel y boli, me siento en el sofá de mi casa con cara de querer estudiar, enciendo la tele, me pongo mis cascos para no molestar a nadie y ale, a practicar el listening. Pues bien en un descanso se me ocurrió cambiar a un canal bien conocido, un programa con nombre de atracción que da vueltas (lo adivinas? Jajaa) en el cual especulaban sobre un vídeo y unas fotos que habían salido a la luz. Era él! hablaban de Efrén! Sí, el mismo de "Mujeres y Hombres y Viceversa". Aquel que encandiló a media España como tronista del programa con su carita de niño bueno y asegurando que quería encontrar el amor verdadero. Vaya Efrén... y mientras jugabas a médicos y enfermeras con Alicia? Sí, Alicia es una comentarista del programa que asegura haber aguantado todo y más.. Vaya qué decepción! Vaya par de personajes! Pero tú Efrén... No pareces ahora el mismo hombre que un día preguntaba a sus candidatas si darían el pecho a sus hijos... Vayaaaa... Ni pareces el mismo hombre que lloraba desconsolado en la final... Ni el mismo hombre desdichado y herido que iba honestamente a contar a su "merecida" audiencia cómo su Soraya le había estado engañando.

Como entenderéis, ante tanta información comprometida, novedosa y confusa, tuve que interrumpir mis clases de inglés para dedicarle unos minutos a estos programas de gran auciencia y llegar hasta estas profundas reflexiones que os estoy exponiendo a día de hoy. A la leche el listening! Que importancia tiene ahora mismo mi nivel de inglés si Efren me ha... nos ha defraudado y engañado a todos!!!!!! Pensé que era el fin de la confianza en este pais, una nueva era había empezado y no podía ser peor el desengaño colectivo de millones de espectadores que impactados por la noticia interrumpían su vida cotidiana en ese preciso momento para reflexionar tan profundamente como yo lo estaba haciendo.

Pero sí, podía ser peor... Una semana más tarde ocurre lo insufrible para mi tierno corazón. Yo fiel seguidora de "Sin tetas no hay paraíso" (y nada tiene que ver con asociaciones de lactancia materna, aunque podría ser un buen slogan) observo sin más cómo el Duque muere injustamente en medio de una plaza mientras hacía una llamada desde una cabina telefónica... VAya, y para colmo no hablaba conmigo! no pudimos despedirnos Duque...

Que alguien me diga si es soportable esta tristeza. Y ahora qué hacemos... Si Efrén es un mentiroso y el Duque ha muerto ;-)